Program Unijny
Armada Klinik

Partner projektu

Higiena jamy ustnej u osoby przytomnej – niesamodzielnej

Higiena jamy ustnej u osoby przytomnej – niesamodzielnej

O higienę jamy ustnej uczymy się dbać od dziecka. Dokładne mycie zębów należy do podstawowych czynności pielęgnacyjnych, wykonywanych codziennie, przez całe życie. Nie zawsze jesteśmy jednak w stanie przeprowadzić je własnoręcznie oraz w odpowiedni sposób zadbać o stan naszej jamy ustnej. Jak zatem powinny wyglądać te czynności u osoby przytomnej, jednakże niesamodzielnej?

Przygotowanie

Akcesoria potrzebne do przeprowadzenia toalety jamy ustnej u osoby przytomnej – niesamodzielnej:

  • Kubek z przegotowaną wodą
  • Śliniak lub ręcznik
  • Patyczki do uszu
  • Miękka szczoteczka
  • Odpowiednia pasta do zębów
  • Mała miseczka lub miska nerkowata

Przed przystąpieniem do oczyszczania jamy ustnej, umyjmy ręce i załóżmy rękawiczki. Chorego umieśćmy w pozycji pół-wysokiej i opuśćmy barierki. Pod brodą należy położyć śliniak lub ręcznik. Poprośmy pacjenta, aby otworzył usta. Przy pomocy drewnianej szpatułki możemy ocenić stan jego jamy ustnej.

Higiena jamy ustnej

Po przygotowaniu wszystkich akcesoriów oraz odpowiednim ułożeniu pacjenta, nakładamy pastę na szczoteczkę. Pod brodę chorego podkładamy niewielką, płaską miseczkę. Włosie szczotki ustawiamy pod kątem 45 stopni w stosunku do dziąseł. Wykonujemy okrężne ruchy od dziąseł na zęby – co najmniej pięciokrotnie na każdy ząb. Pamiętajmy, aby ruchy te były delikatne, jednakże zdecydowane.

Po myciu zębów przechodzimy do delikatnego oczyszczania wewnętrznej strony policzków, podniebienia oraz języka. Możemy wykorzystać do tego specjalną gąbkę czyszczącą.

Czynności końcowe

Po oczyszczeniu zębów i jamy ustnej podajemy choremu kubek z przegotowaną wodą, do wypłukania jamy ustnej. Następnie, osuszamy usta ręcznikiem i opuszczamy wezgłowie.

Jeśli w jamie ustnej zaobserwowaliśmy miejsca chorobowe, smarujemy je odpowiednim preparatem, przy pomocy patyczka do uszu.

Na końcu nie zapomnijmy nawilżyć ust oraz kącików środkiem natłuszczającym, np. wazeliną.

Artykuł powstał na podstawie:

(dostęp 15.01.2021)

Bezpłatne lekarstwa dla osób 75+

Osoby, które ukończyły 75 rok życia, w ramach rządowego projektu mogą otrzymać bezpłatne leki. Co należy zrobić? Które lekarstwa są darmowe? Kto wystawia receptę? Na te oraz wiele innych pytań odpowiemy w tym poradniku!

Bezpłatne leki 75+ – informacje ogólne

  • Bezpłatne leki mogą otrzymać WSZYSCY pacjenci, którzy w dniu wystawienia recepty ukończyli 75 rok życia.
  • Recepta pozwalająca na nabycie darmowych leków musi zawierać oznaczenie „S”, wpisane w polu KOD UPRAWNIEŃ DODATKOWYCH.
  • Obowiązuje lista bezpłatnych leków. Aby otrzymać darmowy preparat, musi on znajdować się na tym wykazie (zakładka D obwieszczenia refundacyjnego). Listę bezpłatnych leków znajdziemy pod adresem: http://75plus.mz.gov.pl/ oraz w pliku pod tym artykułem.
  • Leki refundowane są przyznawane chorym z określonymi schorzeniami (zakładka A1 obwieszczenia refundacyjnego)

Kto wystawia receptę?

Recepta wystawiana jest przez:

  • Lekarza udzielającego świadczeń opieki zdrowotnej w ramach umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej lub uprawnioną do wystawiania recept pielęgniarkę (POZ).
  • Lekarza dowolnej specjalności, który ma prawo wykonywania zawodu, ale zaprzestał jego wykonywania – może on wystawiać recepty jedynie dla siebie lub małżonka, osoby pozostającej we wspólnym pożyciu oraz krewnych lub powinowatych w linii prostej, a w linii bocznej, do stopnia pokrewieństwa między dziećmi rodzeństwa.

Recepty są wystawione w formie papierowej lub elektronicznej.

Uwaga: Na prywatnej wizycie LEKARZ NIE MOŻE WYSTAWIĆ RECEPTY NA BEZPŁATNE LEKARSTWA. Usługa ta świadczona jest tylko w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.

Bezpłatne leki 75+

Wykaz bezpłatnych leków znajduje się na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia oraz w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia (część D obwieszczenia refundacyjnego). Lista aktualizowana jest co 2 miesiące.

W części A1 obwieszczenia refundacyjnego znajduje się lista leków objętych refundacją 30% lub 50%.

Artykuł powstał na podstawie:

http://75plus.mz.gov.pl/ (dostęp 13.01.2021)

Jak przenieść chorego z łóżka na wózek?

Przenoszenie osoby leżącej z łóżka na wózek wymaga odpowiedniego przeszkolenia. Nigdy nie powinniśmy wykonywać tej czynności bez wcześniejszego zaznajomienia się z właściwą techniką. W innym przypadku możemy wyrządzić krzywdę zarówno choremu, jak i sobie. Jak w takim razie bezpiecznie i bez nadwyrężania kręgosłupa przełożyć pacjenta z łóżka na wózek?

Etapy przenoszenia osoby leżącej na wózek

  1. Ustawmy wózek inwalidzki równolegle z łóżkiem oraz opuśćmy barierkę, aby umożliwić choremu bezpieczne i wygodne przejście na wózek.
  2. Ułóżmy pacjenta na boku. Uwaga: nie ciągnijmy i nie chwytajmy go za nadgarstki, ręce ani pod pachy. W pozycji bocznej rękę pacjenta od naszej strony unieśmy do góry, jednocześnie zginając kończynę dolną po przeciwnej stronie. Następnie chwytamy chorego pod łopatkę, z równoczesnym opuszczeniem kończyn dolnych na brzeg łóżka. Pacjent podczas podnoszenia może pomóc nam, podpierając się o materac zdrową ręką.
  3. W pozycji siedzącej ubieramy pacjentowi obuwie.
  4. Zablokujmy wózek, odsuńmy podnóżki oraz unieśmy podłokietnik.
  5. Przed przeniesieniem na wózek, zsuńmy pacjenta na brzeg łóżka, blokując jego kolana własnymi kolanami.
  6. W takim ułożeniu chory powinien objąć nas za barki, a my chwycić go pod pośladkami. Bardzo ważne jest, aby wykonywać tę czynność na ugiętych kolanach, co zapobiega obciążaniu własnego kręgosłupa!
  7. Po posadzeniu chorego na wózku regulujemy podłokietniki i podsuwamy podnóżki.

Artykuł powstał na podstawie:

(dostęp 14.01.2021)

Choroba Alzheimera – jak rozpoznać ją we wczesnym stadium?

Alzheimer jest nieuleczalną, postępującą chorobą neurodegeneracyjną, prowadzącą do otępienia. W związku z towarzyszącymi jej objawami oraz przebiegiem określa się ją także jako przedstarczy zanik mózgu. Choroba Alzheimera dotyka najczęściej osoby po 65 roku życia, a ryzyko jej wystąpienia wzrasta wraz z wiekiem. Jest ona również najczęstszą przyczyną demencji.

Jak karmić osobę leżącą?

Karmienie osoby leżącej, w zależności od jej stanu zdrowia, wymaga spokoju, cierpliwości i czasu. To, w jaki sposób będzie przebiegać, zależy również od naszego indywidualnego przygotowania. Zanim przystąpimy do podawania posiłku choremu, powinniśmy zatem zadbać o kilka ważnych aspektów. W jaki sposób karmić osobę leżącą oraz o czym należy pamiętać?

Krok 1. Przygotowanie

Przyrządzając posiłki dla siebie lub swojej rodziny, dbamy o odpowiednie warunki do ich spożywania. Uprzątamy zalegające na stole rzeczy, rozkładamy talerze, wyłączamy telewizor. W taki sam sposób powinniśmy podchodzić przygotowując się do karmienia osoby leżącej. Schowajmy lekarstwa lub inne przedmioty, które znajdują się w zasięgu jej ręki i zajmują miejsce na stole. Przewietrzmy pomieszczenie. Przymknijmy drzwi, jeśli z zewnątrz dobiegają uciążliwe i rozpraszające hałasy.

Pod brodą chorego umieś

my serwetkę, ręcznik papierowy lub chusteczkę w celu zabezpieczenia ubrania przed plamami i zabrudzeniami. Do karmienia wykorzystajmy stolik przyłóżkowy. Stabilne podłoże ułatwia porcjowanie jedzenia, a także pozwala na jego bezpieczne odłożenie.

Krok 2. Pozycja podczas siedzenia

Chorego karmimy w pozycji siedzącej. Pomóżmy mu usadowić się w taki sposób, aby jego głowa była pochylona lekko do przodu. Sami usiądźmy naprzeciwko, na podobnej wysokości. Jest to najwygodniejsza pozycja do karmienia, która nie wymaga od nas skrętów tułowia, czy też wstawania lub przyjmowania postawy zgarbionej. Siedząc na wprost osoby leżącej i mając z nią kontakt wzrokowy, widzimy również, w jaki sposób radzi sobie z przeżuwaniem pokarmów.

Krok 3. Karmienie osoby leżącej

W jaki sposób karmić osobę leżącą, co robić, a czego unikać? O czym pamiętać?

  • Jeśli chory potrafi jeść samodzielnie, nie wyręczajmy go w tej czynności. Nie oznacza to jednak, że powinniśmy opuścić pomieszczenie i wrócić, dopiero gdy skończy. Podczas spożywania posiłku bądźmy w pobliżu, pomóżmy podczas napotkania ewentualnych trudności, np. porcjując mięso lub podtrzymując sztućce.
  • W sytuacji, gdy pacjent nie otrzymał żadnych zaleceń lub przeciwwskazań dotyczących diety, przygotowujmy posiłki w takiej formie, w jakiej lubi.
  • Do wycierania pozostających w okolicach ust resztek nie używajmy łyżki, tylko serwetek lub chusteczek.
  • Kolejną porcję podajmy, gdy upewnimy się, że pacjent przeżuł i połknął poprzednią. Porcje powinny być rozdrobnione oraz nabierane w niewielkich ilościach. Krójmy jedzenie podczas karmienia, w obecności chorego.
  • Nie wkładajmy sztućców do buzi zbyt głęboko, ponieważ może to wywołać odruch wymiotny. Nie uderzajmy nimi również o zęby chorego. Do karmienia chorego wybierajmy zgrabne sztućce o zaokrąglonych kształtach, które są komfortowe i bezpieczne w użyciu. Pamiętajmy także, aby łyżkę używać tylko do zupy (lub posiłków, które wymagają tego ze względu na konsystencję).
  • Nie zagadujmy chorego podczas spożywania posiłków oraz nie rozpraszajmy. Chwila nieuwagi może doprowadzić do zachłyśnięcia.
  • Bardzo ważny pozostaje również sposób podania jedzenia – nie stosujmy do tego plastikowych talerzyków i sztućców, czy papierowych tacek. Karmiąc chorego, wykorzystujmy standardową zastawę stołową.

Krok 4. Podawanie napoju

Jak napoić osobę leżącą? Doskonałą metodą jest wykorzystanie do tego słomek, czy też kubków z ustnikiem lub dzióbkiem. W ten sposób nie dojdzie do zachłyśnięcia, wynikającego z przyjęcia zbyt dużego łyka napoju. Unikajmy podawania herbaty lub soku łyżką, czy też serwowania ich w zwykłej szklance.

Artykuł powstał na podstawie:

(dostęp 13.01.2021)

Łóżko rehabilitacyjne dla osoby leżącej – jak wybrać najlepsze?

Jednym ze sprzętów, który pomaga w prawidłowej, komfortowej i bezpiecznej opiece nad osobą leżącą, jest specjalistyczne łóżko rehabilitacyjne z elektryczną regulacją materaca/siedziska. Ruchome sekcje wezgłowia, pleców i nóg umożliwiają dopasowanie dogodnej dla pacjenta pozycji, a także ułatwiają opiekunom wiele czynności związanych z opieką nad nim, m.in. karmienie, czy wykonanie toalety chorego.

Czym kierować się przy zakupie łóżka rehabilitacyjnego?

Podczas wyboru odpowiedniego łóżka rehabilitacyjnego, zwróćmy uwagę na wyposażenie go w elementy lub funkcje, takie jak:

Funkcja Trendelenburga oraz antyTrendelenburga

Jest to funkcja, pozwalająca w pierwszym przypadku na ułożenie głowy i tułowia osoby leżącej poniżej linii nóg, natomiast w drugim przypadku, na umieszczenie powyżej ich szczytu. Ustawienie podparcia w pozycji Trendelenburga zapobiega drętwieniu i przykurczom mięśni nóg.

Materac piankowy/przeciwodleżynowy i jego pokrycie

Czynnikiem, który wpływa na komfort osoby leżącej, jest także materac. Najlepiej, aby był on wykonany z wysokoelastycznej pianki poliuretanowej, zapewniającej miękkie, jednakże stabilne podparcie dla kręgosłupa. Materace piankowe są również stosowane w profilaktyce odleżyn, ograniczając ryzyko ich powstawania. Pokrowiec przykrywający materac powinien zostać wykonany z higienicznych materiałów, łatwych w czyszczeniu oraz nieabsorbujących cieczy.

Regulowane barierki ochronne

Barierki boczne zapobiegają wypadnięciu chorego z łóżka. Montuje się je wzdłuż obu dłuższych boków, również od strony ściany. Możliwość ich regulacji pozwala na dopasowanie optymalnej wysokości – gdy pacjent ma pozostać bez opieki, konieczne jest umieszczenie barierek na najwyższym poziomie, przy jednoczesnym opuszczeniu łóżka na najniższy z dostępnych stopni.

Ruchome kółka z hamulcami

Łóżko wyposażone w kółka pozwala na wygodny transport chorego, na przykład poza pokój, w którym do tej pory przybywa. Kółka muszą posiadać również hamulce, blokujące łóżko i utrzymujące je w stabilnym ułożeniu.

Wysięgnik z trójkątnym uchwytem

Łóżko przystosowane do użytku przez osobę leżącą składa się ponadto z wysięgnika z trójkątnym uchwytem. Nie należy on jednak do elementów służących wykonywaniu ćwiczeń rehabilitacyjnych, a pomagających przy wstawaniu, siadaniu lub zmianie pozycji.

Pamiętajmy, aby przed każdym montażem i użyciem łóżka rehabilitacyjnego zapoznać się z zamieszczoną do zestawu instrukcją obsługi oraz podstawowymi zasadami bezpieczeństwa. Bardzo ważne jest także niepozostawianie pilota sterującego w bliskim zasięgu osoby leżącej.

Artykuł powstał na podstawie:

(dostęp 12.01.2021)

https://www.x-reh.pl/lozko-rehabilitacyjne-bezpieczenstwo-obslugi.html (dostęp 12.01.2021)

Pionizacja chorego z wykorzystaniem balkonika

Odzyskiwanie sprawności fizycznej po przebytej chorobie oraz długim okresie przebywania w pozycji leżącej to proces wymagający czasu, cierpliwości oraz determinacji. Jednym z niezwykle istotnych elementów rehabilitacyjnych, stanowiących pierwszy krok w powrocie do sprawności jest pionizacja chorego, polegająca na dążeniu do uzyskania przez niego pozycji pionowej.

Kiedy rozpocząć pionizację?

Zanim przystąpimy do pierwszych czynności, powinniśmy skontaktować się ze specjalistą: fizjoterapeutą, ortopedą lub rehabilitantem. Bardzo ważne jest, aby nie dążyć do jak najszybszego rozpoczęcia tego procesu, ponieważ w ten sposób możemy zaszkodzić pacjentowi, jak i zniechęcić go do dalszej pracy.

Pionizacja może zostać rozpoczęta w momencie, w którym mięśnie chorego staną się wystarczająco silne, aby utrzymać jego ciężar w pozycji stojącej. Pomocne i często stosowane do tego zadania narzędzie stanowi balkonik.

Jedną z czynności, która ułatwia przejście z pozycji siedzącej do pozycji stojącej, jest delikatne rozkołysanie pacjenta, zapewniające mu dodatkową energię. Co jednak ważne, kołysanie może być stosowane tylko w przypadku osób współpracujących – to znaczy, utrzymujących ciężar ciała na nogach oraz właściwą pozycję głowy i kończyn górnych.

Etapy pionizacji

Pamiętajmy, że uzyskanie pozycji stojącej to dopiero jeden z ostatnich etapów pionizacji pacjenta leżącego. Aby było to możliwe, konieczne jest odpowiednie przygotowanie chorego do tego zadania.

  • Etap 1 – Unoszenie głowy pacjenta z pozycji leżącej, stopniowo zwiększając kąt o 15 stopni.
  • Etap 2 – Wprowadzenie pozycji siedzącej.
  • Etap 3 – Siedzenie z nogami opuszczonymi oraz utrzymywanie stabilnej pozycji tułowia.
  • Etap 4 – Z udziałem osób zaangażowanych w pionizację, pacjent jest przesadzany z łóżka na wózek lub fotel oraz przewożony do innych pomieszczeń.
  • Etap 5 – Pozycja stojąca, początkowo z asekuracją.
  • Etap 6 – Przywrócenie samodzielnego chodu.

Artykuł powstał na podstawie:

(dostęp 14.01.2021)

https://bitmed.pl/blog/68-pionizacja-i-jej-etapy (dostęp 14.01.2021)

Jak zapobiegać powstawaniu odleżyn?

Jednym z największych zagrożeń dla osoby leżącej jest możliwość wystąpienia odleżyn, będących konsekwencją długotrwałego, stałego ucisku na tkankę. Odleżyny pojawiają się na skutek zaburzeń ukrwienia, prowadzących do niedotlenienia oraz niedożywienia tkanek. Jakie inne czynniki sprzyjają ich tworzeniu się oraz jaką profilaktykę powinniśmy przyjąć, aby nie doprowadzić do ich powstawania?

Czynniki prowadzące do tworzenia się odleżyn

Odleżyny mogą powstawać na skutek czynników zewnętrznych, takich jak wspomniany już długotrwały ucisk. Do pozostałych przyczyn zalicza się uszkadzające tkankę urazy mechaniczne oraz tarcie i przesuwanie, do których dochodzi podczas sadzania lub zmiany pozycji chorego.

Czynniki wewnętrzne sprzyjające tworzeniu się odleżyn to natomiast m.in. wewnętrzny, ogólny stan organizmu, masa ciała, zakażenia bakteryjne, choroby (cukrzyca, miażdżyca), czy nietrzymanie moczu i związane z nim zanieczyszczenia.

Etapy powstawania odleżyn

Pierwszy etap tworzenia się odleżyny to lekkie zaczerwienienie, które blednie pod wpływem ucisku. W postępującym stanie zaczerwienienie utrzymuje się przez cały czas. Prowadzi to w efekcie do powstania stałej, pogłębiającej się rany, sięgającej tkanek i narządów.

Profilaktyka przeciwodleżynowa

Niepokojące objawy, mogące świadczyć o powstającej odleżynie to zaczerwienienie naskórka, jego otarcie lub pęcherze. Co zrobić w sytuacji zaobserwowania tych zmian oraz w jaki sposób zapobiec ich pojawianiu się? Pamiętajmy o odpowiedniej profilaktyce przeciwodleżynowej!

Działania zapobiegawcze obejmują:

  1. Zmianę pozycji pacjenta leżącego co 2 godziny lub co 1 godzinę w przypadku pacjenta siedzącego. Należy stosować do tego płócienne prześcieradła oraz łatwoślizgi.
  2. Regularne pobudzanie pacjenta do aktywności ruchowej.
  3. Codzienne, dokładne oglądanie oraz badanie naskórka osoby leżącej.
  4. Odpowiednią, kompleksową pielęgnację skóry: staranne mycie, osuszanie, oklepywanie i nawilżanie (np. oliwką lub alantanem) miejsc, w których mogą powstać odleżyny.
  5. Dbanie o korzystne warunki panujące w pomieszczeniu. Odleżyną sprzyja zarówno zbyt niska, jak i zbyt wysoka wilgotność, a także ekspozycja na zimno i suche powietrze. Do zawilgocenia mogą doprowadzić również problemy z nietrzymaniem moczu, czy nocne poty.
  6. Stosowanie rekomendowanych środków zapobiegawczych. Są to przede wszystkim materace i podkładki przeciwodleżynowe, specjalistyczne poduszki, kliny piankowe oraz opatrunki łagodzące ucisk. Najlepiej sprawdzające się akcesoria są wykonane z pianki poliuretanowej, owczej skóry lub wypełnione żelem.
  7. Dbanie o jakość spożywanych posiłków – zalecana jest dieta bogata w białko oraz sole mineralne.

Jak prawidłowo zmieniać pozycję osoby leżącej?

Częsta zmiana ułożenia osoby leżącej to podstawowy element profilaktyki przeciwodleżynowej. Aby przynosiło to jednak pożądane skutki, musimy pamiętać o tym, aby:

  • Po ułożeniu na boku oddzielić nogi poduszkami, co pozwoli uniknąć ucisku.
  • W pozycji na brzuchu zabezpieczyć kolana, np. poprzez podłożenie poduszki przeciwodleżynowej pod uda. Dotyczy to pacjentów wydolnych oddechowo.
  • Kładąc pacjenta na plecach, zabezpieczyć jego łokcie, pośladki oraz pięty.

Artykuł powstał na podstawie:

(dostęp 13.01.2021)

http://www.szpitaljp2.krakow.pl/fileadmin/user_upload/13_zalecenia_odlezyny.pdf (dostęp 13.01.2021)

Rehabilitacja lecznicza – co należy wiedzieć?

Każdy pacjent po przebytej chorobie lub urazie może skorzystać ze świadczeń rehabilitacyjnych, które realizowane są w różnych formach i warunkach. Jest to odpowiednio rehabilitacja w warunkach ambulatoryjnych, domowych lub stacjonarnych, a także w ośrodku lub oddziale dziennym. Aby rozpocząć zajęcia, niezbędne jest uzyskanie przez osobę zainteresowaną skierowania, wydawanego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego (pracującego w ramach umowy z NFZ). Wystawiony przez niego dokument obowiązuje do wszystkich zakresów rehabilitacyjnych.

Rehabilitacja w warunkach ambulatoryjnych

Jest stosowana w przypadku pacjentów zdolnych dotrzeć do wybranej placówki, w której mają odbywać się zajęcia rehabilitacyjne.

W przypadku otrzymania skierowania na zabiegi z fizjoterapii należy zarejestrować się w ciągu 30 dni od daty jego wystawienia (dotyczy to także zajęć w warunkach domowych). Skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne we wszystkich zakresach nie ma terminu ważności.

Rehabilitacja w warunkach domowych

Skierowanie na rehabilitację w warunkach domowych jest wystawiane przez lekarza opieki zdrowotnej, lekarza POZ, jak i lekarzy specjalistów w zakresie rehabilitacji.

Rehabilitację w warunkach domowych stosuje się względem pacjentów, którzy nie mogą dotrzeć do wybranej placówki świadczącej te usługi.

Uwaga: Pacjent może skorzystać z 80 dni finansowanych przez NFZ zabiegów, nie więcej niż pięciu w ciągu jednego dnia. W uzasadnionych przypadkach okres trwania zajęć rehabilitacyjnych może ulec wydłużeniu.

Rehabilitacja w ośrodku lub oddziale dziennym

Rehabilitacja w ośrodku lub oddziale leczniczym przysługuje tym pacjentom, których stan zdrowia nie pozwala na rehabilitację ambulatoryjną, przy czym nie jest jednocześnie wymagany całodobowy nadzór medyczny. Skierowanie wystawiane jest przez lekarzy POZ lub lekarzy specjalistów z innych oddziałów, w zależności od rodzaju chorób i schorzeń.

W przypadku rehabilitacji ogólnoustrojowej czas jej trwania wynosi od 15 do 30 dni. Średnio wykonuje się 5 zabiegów na dzień.

Rehabilitacja kardiologiczna może trwać nie więcej niż 24 dni w 3-miesięcznym okresie. Zabiegi dla dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego, osób z dysfunkcją narządu słuchu, mowy i wzroku trwają natomiast do 120 dni w roku.

Rehabilitacja w warunkach stacjonarnych

Przeprowadzana jest u pacjentów, którzy ze względu na kontynuację leczenia, wymagają stosowania kompleksowych świadczeń rehabilitacyjnych oraz całodobowego nadzoru pielęgniarskiego. Skierowanie wystawiają lekarze specjaliści z adekwatnego do schorzenia oddziału szpitalnego lub poradni specjalistycznych.

Rehabilitację w warunkach stacjonarnych najczęściej stosuje się w przypadku pacjentów po:

  • urazach
  • zabiegach operacyjnych
  • zaostrzeniach chorób przewlekłych, którzy jednocześnie wymagają innych działań terapeutycznych, edukacyjnych, profilaktycznych i diagnostycznych

Czas jej trwania, w zależności od schorzenia wynosi:

  • Do 6 tygodni – rehabilitacja ogólnoustrojowa
  • Do 3 tygodni – rehabilitacja pulmonologiczna
  • Do 5 tygodni – rehabilitacja kardiologiczna z chorobami współistniejącymi
  • Od 6 do 16 tygodni – rehabilitacja neurologiczna

Artykuł powstał na podstawie:

https://www.nfz-krakow.pl/dla-pacjenta/swiadczenia-medyczne/rehabilitacja/ (dostęp 14.01.2021)

W jaki sposób zmienić pozycję osoby niesamodzielnej?

Zmiana pozycji osoby leżącej to podstawowa czynność, należąca do obowiązków każdego opiekuna. Jest ona niezbędna m.in. w profilaktyce przeciwodleżynowej, przy zmianie pieluchy, czy też wykonaniu toalety chorego. Pamiętajmy, aby zawsze mierzyć swoje siły na zamiary i nigdy nie unosić pacjenta bez odpowiedniego przeszkolenia. Źle wykonana zmiana pozycji osoby leżącej może wyrządzić krzywdę nie tylko choremu, ale również nam.

Opiekunom osób niesamodzielnych przypominamy o zachowaniu właściwej, bezpiecznej techniki oraz wyrobieniu w sobie dobrych, poprawnych nawyków. Miejmy na względzie, że czynności opiekuńcze bardzo często wykonuje się przez wiele lat. Na pierwszym miejscu stawiajmy zatem swoje zdrowie!

Zmiana pozycji osoby niesamodzielnej krok po kroku

  1. Zanim rozpoczniemy wykonywanie jakiejkolwiek czynności, poinformujmy o tym osobę leżącą.
  2. Dostosujmy wysokość łóżka rehabilitacyjnego do swojego wzrostu i opuśćmy barierkę z jednej strony.
  3. Usuńmy wszystkie znajdujące się w pobliżu poduszki.
  4. Ustawmy się od strony, w którą zamierzamy obrócić pacjenta.
  5. Zegnijmy jego dalszą nogę w stawie kolanowym, a dalszą rękę umieśćmy na klatce piersiowej. Rękę bliższą odwodzimy w stawie ramiennym, zginając ją nad głową w stawie łokciowym.
  6. Złapmy chorego pod dalszy bark oraz biodro i delikatnym ruchem ułóżmy na boku. Pamiętajmy, że jeśli wymaga tego stan osoby niesamodzielnej, jej pozycję należy zabezpieczyć poduszkami (pod głową, pomiędzy nogami, przy odcinku lędźwiowym).

Nigdy nie chwytajmy pacjenta za ręce, czy pod barkami. Nie ciągnijmy go także w tych miejscach. Podczas wykonywania zmian pozycji zwracajmy uwagę na zachowanie odpowiedniej postawy oraz przeprowadzanie tych czynności przy nieobciążaniu kręgosłupa.

Artykuł powstał na podstawie:

(dostęp 14.01.2021)

Żywienie i dieta osoby leżącej

Dieta chorego, który na skutek schorzeń lub urazów nie jest w stanie samodzielnie się poruszać, różni się od sposobu żywienia osoby aktywnej. Jak zatem powinien wyglądać jadłospis dla pacjenta leżącego?

  • Pamiętajmy, że zapotrzebowanie kaloryczne osoby leżącej jest dużo mniejsze, aniżeli u osób zdrowych, pozostających w ruchu. Wynika to oczywiście z mniejszej ilości spalanych kalorii. Wynosi ono ok. 1800 – 2000 kcal. Jeśli jednak chory boryka się z odleżynami lub chorobą gorączkową, kaloryczność jego diety powinna ulec zwiększeniu.
  • Składnikiem, którego nie może zabraknąć w diecie osoby leżącej, jest białko, odpowiedzialne za m.in. odbudowę tkanek i kości, a także pełniące funkcje transportowe.
  • Podawane potrawy powinny być lekkostrawne, a zarazem urozmaicone. Gotowane mięsa, ryby, warzywa i owoce stanowią podstawę zdrowej diety. Unikajmy żywności wzdymającej, takiej jak rośliny strączkowe, groch, kapusta, rzodkiew.
  • Osobom leżącym nie zaleca się także podawania mocnej herbaty i kawy.
  • Należy wyeliminować tłuszcze zwierzęce (m.in. smalec, masło) oraz sól i cukier.
  • Pszenne składniki, takie jak chleb i makaron zastąpmy produktami razowymi i pełnoziarnistymi.
  • Dbajmy o odpowiednie nawodnienie chorego wodą, kompotami, czy też słabą herbatą lub rozcieńczonymi sokami.

Zwracamy uwagę na to, że dieta osoby leżącej ma dostarczać jej energię oraz umożliwić szybszy powrót do zdrowia i sprawności. Warto zatem skorzystać z pomocy dietetyka, który ułoży zindywidualizowany i odpowiednio zbilansowany jadłospis. W ten sposób zyskujemy pewność, że podawane dania będą dostarczać pacjentowi wszystkich niezbędnych witamin i minerałów.

Artykuł powstał na podstawie:

http://szpitalslaski.pl/index.php/2015-03-11-15-17-52/2015-03-11-15-09-32/579-zalecenia-zywieniowe-dla-chorych-lezacych (dostęp 15.01.2021)

Skip to content